κόλαση

Ζω κάθε μέρα στην ακολασία
Κανείς δε θα μ’ ακούσει να ουρλιάζω
Σωπαίνω θανατηφόρα
Τα καζάνια μου βράζουν αλύπητα φωτιές
Τις αποτεφρώνουν
Δεν τις αφήνουν ούτε λέξη ν’ ανάψουν, ούτε φθόγγο να αναζωπυρώσουν
Στάχτες μένουν
Να ψάλλω χαμηλόφωνα το μνημόσυνό τους.

Ζω κάθε μέρα στην ακολασία
Άπραγη η μέρα αυτοκτονεί,
τυλίγοντας θηλιά στο λαιμό της το νευρικό σύστημα της κάθε ώρας
Αυτόχειρ χρόνος σε καιρούς αύξησης της τιμής του
Ούτε λόγος για ανάσταση
Αδιάβαστος στη κόλαση

Ζω κάθε μέρα στην ακολασία
Σταυρώνομαι μα δε λυτρώνομαι
Ζητώ απεγνωσμένα κάποιο θνητό θαύμα