Εύκολο ηλεκτρονικό μελάνι πάλι στην βολικότητά σου τρέχω για να μπορώ κάθε τόσο να σβήνω ό,τι δε μου άρεσε γραμμένο και να κάνω πως δε συμβαίνει τίποτα στην επιφάνεια του εικονικού σου χαρτιού. Το πρόσωπό αυτής της γραφής είναι ελεγμένο τόσες φορές που βγαίνει αψεγάδιαστο σχεδόν, έτοιμο να παραδοθει στην κριτική οξείδωση του έξω άγνωστου αέρα. Πάντως από τον μέσα μπαμπούλα της αυτοκαταπιεστικής κριτικής πέρασε. Ό,τι δεν άρεσε κόπηκε στην λογοκρισία και σβήστηκε μονομιάς. Όμως τι από όλα αυτά που σου ‘σβησαν απ’το ενεργητικό σου έσβηνε παράλληλα σπιθαμές από την χωρητικότητα της σκληρής σου μνήμης και από την χαιρέκακα άφθονη δική μου. Τίποτα. Όλα τα συγκρατούν. Και τα ορθογραφικά λάθη και εκείνες τις παραδρομές της σκέψεις που λένε ίσως την αλήθεια για πολλά και τις πομπώδεις εξάρσεις-την τάση μου να σπάζω τον καθρέφτη που με σκεπάζει και όλα τα φανερώνει σε όλους, να είμαι ο μόνος που θα υποδεικνύει το πλάνο λήψης κάθε στιγμής-νομίζω πως τα καταγράφουν καλά στα ταξινομημένα τους αρχεία. Έχει το κάθε παραστράτημά μου τον περίοπτο φάκελλό του Κι εσύ ούτε λόγος να φοβάσαι για αυτήν την γνωστή –άγνωστη τακτική όσων κατέχουν τα μέσα. Όμως εγώ ξέρω από δύσκολες εποχές που το λιγότερο δυσάρεστο είναι η απειλή οτι θα μου παρουσιαστούν πάλι μπροστά στα μάτια μου, καρέ-καρέ οι σκηνές των μεγάλων λαθών και τρέμω στην πραγματοποίησή της. Γιατί η μνήμη έτσι λειτουργεί. Στάζει την χολή που ξεχειλίζει μέσα της πάνω στο καθαρό σεντόνι που στρώνουμε τις νύχτες στο εφήμερο, μπας και ξυπνήσει το πρωί και μείνει μαζί με την ευδιαθεσία του για πάντα κοντά μας. Σ’αυτό το σεντόνι λερώνει η μνήμη το μέλλον, αφήνοντας κάθε φορά να εννοηθεί πως είναι όλο δικό της και αυτό. Πολύ φοβάμαι είναι. Κι αν δεν της ανήκει είναι πολύ δυνατή για να μπορέσω να κοιτάξω απερίσπαστα τα μάτια της κάθε μου αγάπης και να μην θυμηθώ όσα πέρασα μαζί της τόσα χρόνια και να μην κηλιδώσω το λευκό καθαρό δέρμα του έρωτα.