Το πληκτρολόγιο πνιγμένο στη σκόνη. Δεν το πρόσεξα το πρωί που καθάρισα. Τώρα τα δαχτυλά μου πληρώνουν το τίμημα της ελεύθερης έκφρασης. Σε σκόνη. Σε βρωμιά που βουλώνει τα αποτυπώματά τους ωστε να μη λαδώνονται έυκολα οι ακρολοφίες και αποσιωπάται έτσι πως ό,τι γράφτηκε, γράφτηκε από μένα. Γιατί και να υπάρχει το γραπτό, αν είναι αγνώστου ανήκει στους σφετεριστές του. Και ούτε μπορούν να αποδοθούν ευθύνες σε κανέναν.

Μ’αυτό συμβαίνει σπάνια γιατί το παραμύθι είναι συνήθως πρόθυμο να λαδώσει τις σφραγίδες των δαχτύλων και να γραφτεί το ψέμα με ταυτότητα, να μοιάζει έγκυρο. Όση σκόνη κι αν ρίχνει η αλήθεια- ναι κι ας φαίνεται παράδοξο αυτή ρίχνει την περισσότερη κι ύστερα με τα δάκρυα που προκαλεί φτειάχνεται η λάσπη-όση καθαριότητα κι αν εμποδίσει για να μην φαίνεται το ψέμα αστραφτερό, αυτό θα θριαμβέυσει.