Πάρε το χέρι μου να σου δείξω την πόλη. Θα σε κρατώ και θα με κρατάς και όσο θα διανύουμε τους δρόμους και τα στενάκια της, όσο θα βαθαίνουμε στις μικρές ιστορίες των κατοίκων της και θ’ αγγίζουμε σιγά - σιγά το σώμα της μεγάλης ιστορίας της, θα διαγράφεται κι η δική μας μικρή περιπέτεια πάνω στην λευκή σελίδα ζωής που της έχει απομείνει να γράψει: για τα σχέδιά, τα όνειρά, τις αυταπάτες, τις νίκες, τις χαρές, τις απογοητεύσεις και τον έρωτα.
Εδώ είμαστε. Στο τώρα. Το τότε πέθανε. Το μαρτυρούν μνημεία και τάφοι. Επιγραφές και επιτύμβιοι στύλοι. Μια πόλη νεκρή δίπλα σε κάτι που θεωρείται ζωντανό μόνο και μόνο επειδή είναι πιο νέο. Η καινούργια ρυμοτομία σκότωσε την αισθητική. Την βρίσκουμε μόνο στα απολιθώματα της ιστορίας. Όπως τα συναντούμε από τα ψηλά, πάνω στην κορυφή των λόφων της μέχρι κάτω – κάτω στην παραλία της, αλλά και ενδιάμεσα. Ανάμεσα σε πολύβοα μποτιλιαρίσματα και σύγχρονα κτίρια ξεπροβάλλουν ταπεινά και φοβισμένα μνημεία ισχύος και δύναμης, αψίδες θριάμβου και παλάτια ενός παλιού θαμπού πλέον κόσμου, σύμβολα δόξας και υποταγής για τους συγχρόνους τους, ιστορικά τοπία για εμάς. Όσα έχουν απομείνει και δεν έχουν καταστραφεί από αδιαφορία ή αμέλεια. Κερδοσκοπία, ανάγκη, ή κακοήθεια. Πάνω σε κάτι άχρηστο χτίζεται κάτι αναγκαίο πια.
Κι όλα αυτά τα καθαγιάζει ένας ανοιξιάτικος αέρας κάθε χρόνο। Τα ξορκίζει στο πέρασμά του πάνω από τη πόλη, ανακατεύοντας τη σκόνη του παρελθόντος με τη σκόνη του σήμερα, φτιάχνοντας μια μαγική μείξη. Κάτι σαν χρυσόσκονη που πέφτει πάνω της και τυφλώνει τα μάτια του μυαλού και των αισθήσεων και κάνει τα πάντα να φαίνονται μαγικά, ερωτικά. Ένας τσαρλατάνος μάγος αέρας. Όχι, όχι καθόλου υποκινούμενος από τοπικούς αεριτζήδες και καιροσκόπους. Είναι υπεράνω αυτών. Πανούργος, καταφερτζής και μηχανοράφος. Αλλά αέρας, από αλλού φερμένος, απόκοσμος κοινωνός του παραμυθιού και της μέθης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου