...ενα ποίημα σε λευκά σεντόνια..

Από το μακρινό εκείνο καλοκαίρι έχουν χαθεί τα χνάρια των πελμάτων σου στην άμμο
Τα ‘χει ρουφήξει στερεότυπα το κύμα
Ό,τι θυμάμαι πια μου κρύβει το δρόμο
Κι αν ό,τι βλέπω είναι χνάρια
Κλαίω ακόμα μόνος

Μετακινήθηκα κάμποσο
Ανακουφίστηκα από τον θόρυβο των αυτοκινήτων
Στο σπίτι ένα πάρτι ακόμα και για μένα
Μα στο σβήσιμο των κεριών έτρεχαν μέσα μου ασταμάτητα οι διανυσμένοι δρόμοι
Που είσαι;
Στο άκουσμα της απουσίας σου τρέξαν όλοι να αποφύγουν τη μοναξιά
Θα προτιμήσω να ποτίσω τα λουλούδια. Να ταΐσω τις γάτες.

Υπάρχουνε κενά που δύσκολα μπορείς να αναπληρώσεις.
Απόρησα καιρό
Υπερέβαλα στις παύσεις
Υπάρχουνε κενά που δεν μπορείς να αναπληρώσεις
Απογοητεύτηκα

Έτσι το αισθάνομαι τώρα. Δε ζω
Αυτοβιογραφούμαι
Επίμονα παρ’ολα αυτά. Αρνούμενος το τέλος.
Πάνω στα κρυσταλλένια νερά των περίκλειστων λιμνών μου
Εκεί φύομαι επιτυχώς
Χωρίς τύψεις άλλωστε. Εις βάρος κανενός.
Αυτοβιογραφούμαι με δικά μου έξοδα.