Παρακάτω ακολουθουν χίλιες λέξεις (λιγότερες για την ακρίβεια) που αντιστοιχούν σε μερικές φωτογραφίες που τράβηξα με την διεσταλμένη κόρη του ματιού της σκέψης μου:
Σκόνη και καπνός από βαριά τσιγάρα.Οι χώροι γυμνοί μοιάζουν αχανείς με τα απολύτως απαραίτητα. Ό,τι δεν υπάρχει επιβάλλει την παρουσία του. Θωρυβεί και για εκδίκηση μπλέκεται με τους άλλους ήχους. Ώστε όλοι μαζί πετάγονται ακαθόριστα εδώ κι εκεί, τυλίγονται μεταξύ τους, γίνονται δίνη και καταλήγουν σε μια ατέρμονη ηχώ. Φριχτή Σειρήνα, μα αν δε παρασυρθείς στα ταραγμένα νερά της μπορεί να επωάζει την αισιόδοξη εκδοχή πως ό,τι λέγεται ίσως και να έρχεται από το βαθύ πηγάδι του παραμυθιού. Εκεί μέσα στη σκοτεινή και υγρή κοιλιά της γης ο λόγος μεταλλάσεται και η γλώσσα του ναρκώνει.
Παράθυρα κλειστά ή ανοιχτά. Κανένα παραπέτασμα δεν αφήνει το φως να διαθλάται παιχνιδιάρικα, να αφήνει γρίφους ευτυχώς άλυτους πάνω στους τοίχους. Όλα έχουν δυστυχώς λυθεί από πριν. Τίποτα δεν μπαίνει μπροστά για να κρύψει κάτι που δεν κρύβεται από πίσω. Όλα βγαίνουν στο φως για να διαλευκανθούν μα πουθενα δεν έχει βρεθεί τόση μαυρίλα. Παντού τάξη και ιεραρχία. Ο καθείς εφώ ετάχθη. Μα όλα μοιάζουν αδιαχώριστα. Γίνονται ένα και ακομμάτιαστο. Κόμπος από λύσεις. Κατ'εφημισμόν διέξοδοι. Γίνονται ένα και ακομμάτιαστο. Κοινωνοί δεν υπάρχουν μόνο φταίχτες και δήμιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου