Θα σε πιω; Είσαι η τελευταία μου γουλιά. Μέσα στο γυάλινο ποτήρι, το διάστικτο από τα αποτυπώματα των χειλιών μου, των δακτύλων μου. Έχεις μείνει η τελευταία γουλιά. Που έχει μείνει άθικτη αφότου άδειασε διαπαντός εκείνο το μπουκάλι που έπινα μέρες μονάχα μόνος. Και τώρα όλες οι τύχες του κόσμου, μαζί με το κατακάθι που αφήνουν οι ευχές από τότε που γεννήθηκε το ανεκπλήρωτο, όλα μαζί διαχέονται μέσα στο γυάλινο ποτήρι, το διάστικτο από τα αποτυπώματα των χειλιών μου, των δακτύλων μου. Και τα κοιτάζω. Τόσα πολλά σε μια γουλιά; Κι ακόμα περισσότερα γιατί απλα τα είπα: εσύ. Οι τύχες του κόσμου και οι ευχές που μαζεύτηκαν από τότε που γεννήθηκε το ανεκπλήρωτο, όλα μαζί κάποιο απόγευμα ή πρωί ήταν -δε θυμάται καλά το αδιάφορο μπροστά σου- βρήκαν μια θαυμάσια μετουσίωση. Και γίναν εσύ. Κι εσύ άρχισες σιγά σιγά να ονοματοδοτείς κυρίως ό,τι μέχρι τότε εμφανιζόταν απροσδιόριστο ή φοβοταν να παρουσιαστεί στην ολότητά του.... Έπιασες δουλειά αμέσως και εγώ έπαψα να κάνω το παραμικρό. Πως άφησα μια τέτοια ολική εκχώρηση να συμβεί. Τώρα που στα χω δώσει όλα, μόνο τώρα κατάλαβα πως άφησα απ’έξω τόσο καιρό τον όρο να γίνει το σώμα σου δικό μου. Έμεινε ασχημάτιστο το περίγραμμα αυτής της απαίτησης. Στα χέρια μόνο κάρβουνα από σχέδια που εκανα για το μέλλον. Αποτυπώματα ακόμα και η νοσταλγία του. Κι εκείνο το μπουκάλι αδειάζει τώρα, μέρες μετά που έπινα μονάχα μόνος. Κι η τελευταία γουλιά δε βλέπω να γίνεται φιλί σου. Δε θα’ρθεις; Που είσαι; Ακόμα κι αυτή η γουλιά στο λερωμένο ποτήρι εσύ είσαι. Θα σε πιω. Θα έρθεις να με πάρεις απ’το χέρι γιατί δεν τελειώνουνε ποτέ οι επινοήσεις των θαυμάτων.