Βρέχω τα χέρια μου στο νερό. Ποτίζουν. Υγρασία.

Από καιρό ξεραίνονται. Άνυδρες χειραψίες. 
Τα χέρια που αγγίζω είναι και αυτά ξερά. 
Σε τίποτα δε θυμίζουν το άγγιγμα που γέμιζε δεξαμενές

υποσχέσεων 
και έσπερνε χιλιάδες εκτάσεις μέλλοντος, τις πότιζε
τις έκανε

δέντρα ολόκληρα 
να καρποφορούν νέες υποσχέσεις-φιλιών υγρών, φιλιών

τέτοιων που φέρναν βροχοπτώσεις και νεροποντές αισθημάτων.

Έρημος πια τα αισθήματα. 
Κόκκο κόκκο μετρουν την απολησμονιά των αναμνήσεων.

Κι είναι μεγάλη, στ’αληθεια, η λήθη τους όσο η μνήμη από τη βίωσή τους 
και η άλλη που κατέγραφε ό,τι γινόταν πριν, στη σκέψη.